Bipul Masli

Hallo, ik ben Bipul Masli. Op jonge leeftijd kreeg ik een professionele camera van mijn ouders. Die camera nam ik overal mee naar toe. Dus ook naar De Natte Namiddag, een kroeg in het centrum van het dorp. Mijn vader had zijn eerste fles nog niet leeg of er vielen al schoten. Op de grond gaan liggen deed ik niet. Neen, ik bleef staan en fotografeerde: mijn oudste zus in de seconde dat ze een kogel van een rebel lossendoor haar hoofd kreeg. Ik besefte niet wat er gebeurde. Achteraf verkocht ik mijn foto’s en zo is mijn leven als persfotograaf begonnen.

Door de aanhoudende burgeroorlog besloot ik maar naar Europa te gaan. Ik zat samen met vele andere vluchtelingen verstopt in een smalle container. Na dagen in de opgepropte container te zitten werden we gevonden door de politie. Vervolgens werden we naar een oud asielzoekcentrum gestuurd in België. Hier krijg ik iedere maand 1500 punten toebedeeld waar ik al mijn levensmiddelen mee moet kopen.

Momenteel slaap ik samen met Igor op de kamer. Ik ben heel bang van hem. Ik durf enkel te slapen wanneer ik zeker weet dat de gevaarlijke Igor slaapt. De matrassen zijn slecht en door het lawaai van de Moslims kan ik zeker niet meer slapen. De moslims houden deze tijd ramadan en leven daarom nu ’s nachts met de muziek aan.

Om de eenzaamheid te verbreken en de verveling aan te gaan speel ik graag vele potjes schaak met onder andere Shaukat (mede-asielzoeker). Met gemak win ik alle potjes schaak van hem maar de beloofde sigaretten krijg ik nooit.

Igor Strawinsky

Hallo, ik ben Igor Strawinsky. Mijn bijnaam Strawinsky dank ik aan de gelijknamige Russische componist. Ik ben een fors gebouwde Oekraïner en ik ben van beroep professioneel bokser. Iedereen is bang van mij. In het asielcentrum kom ik met niemand goed overeen. Ik voel me hier heel eenzaam. Ik woon momenteel al een jaar in het asielcentrum en ben de kamergenoot van Bipul Masli. De reden waarom ik hier zit hou ik liever geheim. Verder lees ik elke dag de krant en ben ik niet te scheiden van de laatste twee pagina's van de Russische zondagskrant MZ (Pornografie).

Een week geleden vroeg Martina (een mede-asielzoeker) aan mij om haar pasgeboren kind te vermoorden. Martina was verkracht en wilde haar baby niet. Ik zou het kind stikken in ruil voor sigaretten en flessen drank. Toen de baby in slaap gedommeld was legde Martina het hoopje vlees in mijn handen.Ik keek naar het kind. De vijf minuten die ik daar zwijgzaam met dat kind stond werden tien minuten. Ik keek naar het schattige kindje en verzamelde al mijn frustraties. De tien minuten werden een kwartier, het kwartier een halfuur. Ik barstte in wenen uit, gaf het kind terug en zei sorry.

Twee dagen geleden kreeg ik post met de uitslag van mijn asielaanvraag. In de brief staat dat mijn asielaanvraag is geweigerd en dat ik binnen de vijf dagen het land moet verlaten. Gelukkig heb ik nog 30 dagen om in beroep te gaan.

Lidia

Halo, ik ben Lídia. Ik ben een alleenstaande minderjarige asielzoeker. Ik verveel mij hier dood in het oude asielcentrum en ben hier heel eenzaam. Gelukkig leer ik Bipul  kennen. Ik speel viool en hij vindt mijn muziek geweldig. Ik ben een beetje verliefd op hem en ik ging een relatie met hem aan. Maar wanneer we elkaar beter leerden kennen bleek dat het leeftijdsverschil toch te groot was. Al snel voelde ik mij terug heel eenzaam. Ik droom nog elke dag over mijn toekomst en ik hoop dat ik snel gelukkig word.

Ik zou heel graag de oversteek naar Engeland willen maken nog voor kerstmis (5 dagen). Ik wil daar werk vinden en een gezin stichten. Ik twijfel wel nog over deze riskante onderneming en alle risico’s die het met zich meebrengt. Ik moet wel zorgen voor ik vertrek dat ik genoeg eten en drinken mee heb. Vervolgens moet ik ook ongezien op het juiste schip richting Engeland zien te geraken  wat helemaal niet makkelijk is. Ik vind het heel spijtig dat Bipul de tocht te gevaarlijk vindt en dat hij met mij niet wilt meegaan. Ik kijk voor een laatste keer naar het heelal, naar de sterren, de kometen boven het asielcentrum. Ik geef Bipul een laatste kus en ik vertrek.

Schaukat

Hallo, ik ben Schaukat. Ik ben momenteel de pineut van de dag. Laat dat duidelijk zijn. Ik heb duizenden kilometers afgelegd samen met mijn vrouw. Heel veel geld betaald voor mensensmokkelaars. Ik ben in stinkende beerputten ondergedoken, in vrachtwagens met varkens gekropen, met kapotte schoenen de steile bergen overgestoken, een aantal keer onder elektrisch geladen prikkeldraad geslopen, en ik zag dan uiteindelijk alles eindigen op de parking langs een autosnelweg in het land van mijn dromen (België) waar ze me halfdood samen met mijn vrouw in een asielcentrum stopten. Een bad, een bed en een brood kon ik krijgen en met haar delen. Maar nee, mijn vrouw verraadde me. Ze vroeg in het geniep aan de directie haar overplaatsing naar een ander asielcentrum en kreeg die. Ik zette mijn leven op het spel en eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming doet mijn vrouw wat in haar thuisland de dood door steniging zou hebben gekost: je getrouwde man verlaten. Ik ben ziedend, ik voel me eenzaam en verraden. Ik loodste godverdomme mijn geliefde over illegale grenswegen om dan uiteindelijk moederziel alleen te moeten roeienpoetsen in den vreemden.

Stipe

Hallo, ik ben Stipe. Ik ben tien jaar en ben het jongste zoontje van de familie Prosinecki. In mijn thuisland heb ik tijdens een hevig bombardement een deel van mijn gezicht verloren. Nu word ik samen met mijn familie opgevangen in een vuil en oud asielcentrum. Het leven is hier ontzettend zwaar en lastig. Door de nieuwe regeling ben ik een week geleden voor het eerst naar school geweest. Ik kon de lessen moeilijk volgen omdat ik er gewoon niets van verstond. Ik kan niet schrijven noch rekenen en werd uitgelachen door mijn klasgenootjes. Ik voelde mij dan ook heel ongelukkig op school.

Maar vandaag na school was ik nog nooit zo gelukkig en ik lachte constant. Op school had ik met mijn klas de finale mogen spelen in het voetbal. Tijdens de wedstrijd had ik het winnende doelpunt gemaakt. De jongens van mijn klas hadden mij op hun schouders gedragen. En daarna hadden ze mijn verjaardag uitbundig gevierd volgens de Vlaamse traditie: iedereen mocht met een dikke, vette stift een verjaardagswens op mijn lichaam schrijven. Wanneer iedereen zijn wens had neergeschreven gingen ze in een brede kring rond mij staan en werd er luid geapplaudisseerd. Mijn hele buik en rug stonden vol met wensen. De beste verjaardag ooit !!

Problemski Hotel - Dimitri Verhulst

Ik heb het boek Problemski Hotel gelezen van Dimitri Verhulst. Het boek gaat  over vluchtelingenkampen. Doordat  dit onderwerp de laatste tijd veel in het nieuws komt, wou ik echt eens meer weten hoe het in een vluchtelingenkamp er aan toe  kan gaan. 

Titel: Problemski Hotel
Auteur: Dimitri Verhulst
Uitgeverij: Contact Amsterdam/Antwerpen
Aantal bladzijden: 110
Onderwerp:  vluchtelingenkampen
Genre: psychologische  roman

Hieronder de flaptekst :

Iedereen kent wel televisie- en krantenreportages over asielzoekers. Maar wat zich werkelijk afspeelt achter de hekken van een opvangcentrum is minder bekend. Dimitri Verhulst liet zich voor het Vlaamse tijdschrift Deus ex Machina enkele dagen opsluiten in het azc van Arendonk. Het resultaat was een tijdschriftreportage, maar wat hij had gezien liet hem niet meer los: de mensen van wie de dagen  en dromen doordrenkt zijn van doorstane gruwelen; de onderlinge spanningen tussen verschillende bevolkingsgroepen , de vernederende omstandigheden in het centrum, de contacten met mensensmokkelaars en de uitzichtloze ontsnappingspogingen – al dan niet in vrachtcontainers waarin zuurstofgebrek soms tot de dood leidt. Het resultaat is Problemski Hotel. Fictie die de wrange werkelijkheid zo dicht benadert dat het de lezer onder de huid raakt.