Hallo, ik ben Stipe. Ik ben tien jaar en ben het jongste zoontje van de familie Prosinecki. In mijn thuisland heb ik tijdens een hevig bombardement een deel van mijn gezicht verloren. Nu word ik samen met mijn familie opgevangen in een vuil en oud asielcentrum.
Het leven is hier ontzettend zwaar en lastig. Door de nieuwe regeling
ben ik een week geleden voor het eerst naar school geweest. Ik kon de
lessen moeilijk volgen omdat ik er gewoon niets van verstond. Ik kan
niet schrijven noch rekenen en werd uitgelachen door mijn klasgenootjes.
Ik voelde mij dan ook heel ongelukkig op school.
Maar vandaag na school was ik nog nooit zo gelukkig en ik lachte constant.
Op school had ik met mijn klas de finale mogen spelen in het voetbal.
Tijdens de wedstrijd had ik het winnende doelpunt gemaakt. De jongens
van mijn klas hadden mij op hun schouders gedragen. En daarna hadden ze
mijn verjaardag uitbundig gevierd volgens de Vlaamse traditie: iedereen
mocht met een dikke, vette stift een verjaardagswens op mijn lichaam
schrijven. Wanneer iedereen zijn wens had neergeschreven gingen ze in
een brede kring rond mij staan en werd er luid geapplaudisseerd. Mijn
hele buik en rug stonden vol met wensen. De beste verjaardag ooit !!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten